Verliefd op een huis dat nog niet af is. (Charlie 17)

De twee meest gestelde vragen op dit moment zijn: ‘Hadden jullie zelf verwacht dat het zo lang zou duren?’ en ‘Zouden jullie dat nog eens overdoen?’.

Op de tweede vraag kan ik onmiddellijk en met een stellige ‘Nee!’ antwoorden. Mocht ik me ooit nog in een situatie bevinden waarin we onszelf van een woonst moeten voorzien, dan plaats ik een container!

De eerste vraag is een ander paar mouwen. Want ook al koesteren we allemaal de ijdele hoop dat we controle kunnen uitoefenen, in het leven lopen de dingen niet altijd zoals gepland. En met ons groots avontuur om naar Frankrijk te verhuizen is dat niet anders. Toen we zo’n 4 jaar geleden de deur in Antwerpen achter ons sloten voelde ik me zo vrij als een vogel en dartelde mijn hart als een jong veulen. Mijn man Bert, ikzelf en onze drie jongens trokken in een kleine caravan het avontuur tegemoet. Na enkele maanden rondtoeren vonden we een prachtig stukje grond, hoog in de bergen in de Ardèche. We besloten onze eigen wonen te bouwen, het leek me toen nog zo romantisch. Een ‘oergebaar’ noemde mijn vader het, net voor zijn overlijden.

Maar het leven heeft een eigen logica waar wij ons als mens, willens nillens, naar moeten schikken. We woonden nog geen jaar in Frankrijk als mijn vader en schoonvader vlak na elkaar stierven. Dat hakte er behoorlijk op in. Niet alleen ging het allemaal zo snel, het was ook zo dicht op elkaar. We kregen geen tijd om even op adem te komen. En dat intense verdriet wilden we niet in ons huis, dus beslisten we de eerste zomer te laten passeren. First things first.

De lente daarop was het dan eindelijk zo ver, we begonnen met de eerste graafwerken om te berg af te vlakken. Maar reeds na enkele scheppen stootten we op een onvoorzien object. Plots hadden wij een metershoge fontein op ons terrein en had het dorp geen drinkwater meer… Heel Nozières was vanaf dat moment op de hoogte dat de Belgen met hun werkzaamheden begonnen zijn. Op het kadaster valt geen enkele leiding te bespeuren. Oude kaarten, slordig werk.

De dag brak aan dat er een vrachtwagen met een lading grote boomstammen het kleine Nozières binnen manoeuvreerde. Ooit wordt dit het skelet van onze woonst.

Maar eerst worden ze manueel ontschorst. Nadien verzaagd, in elkaar gepuzzeld, vervolgens met een tractor tot op onze grond gereden en met veel mankracht rechtgetrokken. De Amish achterna.

Ik koester de herinneringen aan de drukke zomers waarbij er tientallen vrijwilligers van over de hele wereld een handje kwamen toesteken. Overdag zwoegen en zweten en ‘s avonds allemaal samen dineren aan lange tafels. Prachtige ontmoetingen en een hart vol dankbaarheid.

Maar zo’n zelfbouw dat vreet uw energie, uw tijd en al helemaal uw centen. De druk op ons gezin is met momenten niet te harden. Soms lijkt het of dat huis het enige is dat ons nog verbindt. Op die momenten vervloek ik heel dit avontuur en vraag ik me af waar wij in godsnaam ooit aan begonnen zijn. Er volgden zeven, jawel zeven!, verhuizingen op vier jaar tijd. Want tijdens de winter logeren we in een kleine gîte en in de zomer kamperen we naast de bouwwerf.

En dan heb ik er mijn buik vol van. Nog even sputtert Bert tegen: dat het huis nog niet voldoende afgewerkt is. Maar er is geen ontkomen meer aan. En een mens is iets wonderbaarlijk. Ik ben zo verliefd dat ik een heleboel blinde vlekken heb gecreëerd. Dat de elektriciteit via het badkamerraam binnen komt. Of hoe een steile ladder dienstdoet als trap. De uitpuilende isolatie in elke ooghoek. Ik zie daar allemaal niets van.

Maar ook daar moeten we eerlijk en realistisch in blijven. Ooit zal ik een badkamer willen met tegels, een deur in het toilet of een keuken die uit wat meer dan enkele planken bestaat. En dan zal ik weer aan Bert zijn mouw gaan trekken. Eerst zachtjes, erna steeds harder. ‘Ken jezelf’. Maar op dit moment woon ik nog steeds in het schoonste huis van de wereld, val ik nog elke dag achterover van het uitzicht en geniet ik nog steeds van de kibbelende jongens die we overal horen omdat we nog geen muren hebben. Laat de winter maar beginnen!

 

(Gepubliceerd in Charlie Magazine op 6 januari 2017)

 

5 replies on “ Verliefd op een huis dat nog niet af is. (Charlie 17) ”
  1. Lieve Bert, Swaane en kadeekes,
    Wij deden het ook, wonen in een huis dat ver van af is. Niet op een berg in de Ardeche en niet na het wonen in een klein caravanneke, niet na alles achtergelaten te hebben op zoek naar een rustig leven één met de natuur …
    Mét een zwangere buik, twee kinderen onder de arm langs buiten de ladder op en de kamer in. Over de balken stappen, de leegte van het onderliggend verdiep over, richting badkamer. En inderdaad je ziet de mankementen en gebreken eigenlijk niet meer behalve wanneer er bezoek over de vloer komt.
    Ooit komt het in orde, wanneer is niet zo belangrijk, toch?!
    Geniet van elkaar en van elke dag!
    Merry everything and a happy always!!!
    Gert

  2. Dag allemaal !

    Wat een avontuur en dat met drie kinderen ! Mijn respect en bewondering ! Ik kom op jullie blog terecht via de blog van Koen, Katrien en hun dochtertje Zonne. Even iets over mij zelf ! Volgende maand 65 jaar jong en nog steeds alleenstaande. 🙂 Met pensioen op 1 oktober 2012 na 46 jaar arbeidsjaren zonder ooit één dag werkloos geweest te zijn. Ik heb het geluk gehad om steeds bezig te kunnen blijven en daar ben ik dankbaar voor. 🙂 Geboren in Arendonk maar de laatste 25 jaar voor mijn eigen vertrek, gewoond in Turnhout waar ik ook mijn werk had. Ik woonde in een kleinschalig appartementsgebouw en was eigenaar van één van die 5 appartementen. Koen en Katrien hebben kort in hetzelfde gebouw gewoond en daar ken ik die leuke mensen van. In die korte periode dat ze onder hetzelfde dak als ik woonden heeft dochtertje Zonne het gezin vergroot. 🙂 Koen en Katrien hebben vervolgens België ingeruild voor Frankrijk. Ik ben door hen besmet geraakt en heb 15 december 2014 ook België voor Frankrijk ingeruild wel Bretagne regio Morbihan dus zuid – oosten van Bretagne. Ik woon in klein dorp Arzal minder dab 1.600 inwoners, gelegen aan de grote rivier La Vilaine di 4km verderop uitmond in de Atlantische oceaan. Ik hou van de zee en open ruimtes. Waar jullie, Koen en Katrien wonen heel mooi maar voor mij te beklemmend door die bergen, heuvels en dalen. Ik was al jaren ongelukkig in België, lees Vlaanderen en om eerlijk te zijn Frankrijk was al een droom van mij. Meer dan 30 jaar zat ik met mijn droom Frankrijk in mijn hoofd. De durf, het lef om mijn droom in uitvoering te brengen, waar te maken had ik niet tot……. Koen en Katrien vertrokken met enkel en alleen hun bescheiden meubeltjes die ik nog mee in hun verhuiswagentje geladen heb. Werk in Frankrijk, geen van beiden, inkomen, geen van beiden en toen zei ik tegen mij zelf, nu ga je kiezen, of ongelukkig blijven in België of voor een nieuw leven in Frankrijk te kiezen en ja, toen was mijn trein vertrokken richting Bretagne – Frankrijk. Mijn appartement in Turnhout verkocht en in oktober 2013 een bouwperceel in Arzal aangekocht en begin 2014 de start van de bouw van een nieuw huis voor mij opgestart. 15 december 2014 was de grote dag, de verhuis naar Frankrijk. Mijn emigreren is niet te vergelijken met jullie emigreren net zoals die voor Koen en Katrien. Het geld voor de bouw van mijn stulpje in Frankrijk was er door de verkoop van mijn appartement in België. Ik had geen overschot maar ik kwam ook geen geld tekort om mijn eigen droom waar te maken. Ook geen schulden en heel belangrijk, ik heb een vast inkomen, mijn pensioenuitkering. Alles zat goed om mij kans in Frankrijk te wagen en dat heb ik dan ook gedaan. Nooit gedacht dat ik dat zou aandurven maar zoals ik al zei, Koen en Katrien lagen mede aan de basis om aan mijn avontuur Frankrijk te beginnen. Buiten mijn zus, schoonbroer, een paar echte vrienden laat ik in België niemand achter. Ik ben alleenstaande en heel mijn avontuur Frankrijk was best zwaar zelfs heel zwaar. Je staat er alleen voor, je moet alles zelf doen, ondergaan. Het is mij uiteindelijk toch gelukt en intussen woon ik in mijn leuk, mooi dorpje Arzal al twee jaar en tot grote tevredenheid. Eindelijk terug gelukkig ! Ik ken hier intussen veel mensen, heb al veel Franse vrienden, ben door de dorpsgemeenschap aanvaard. Ik doe hier ook actief mee aan het sociaal leven van het dorp vrijwilligerswerk inbegrepen. Ik doe ook mijn best om de Franse taal aan te leren doch dat is niet zo eenvoudig voor mij. Ik ga goed vooruit maar er is nog veel werk aan de winkel om de Franse taal onder de knie te krijgen. De vele aanmoedigingen van mijn vrienden en mededorpelingen geven mij de boost om door te gaan, het niet op te geven. Mijn huis is op wat schilderwerken na ( interieur ) helemaal klaar, afgewerkt. Rond het huis is vorig jaar ook de gazon aangelegd. Dit jaar het tuinhuis en de tuinafsluiting ! Hoe breng ik hier mijn tijd door. Buiten de karweien binnenhuis en buitenhuis ga ik veel wandelen en fietsen. Mijn Franse familie met vier kinderen schakelen mij ook regelmatig in om bij te springen waar het nodig is. De grote plezierhaven met de barrage 2km van mijn deur ligt aan de grote rivier La Vilaine. De rivier is afgesloten van de Atlantische oceaan doch via een sluis kunnen de boten zowel binnenland als de zee op. Enige voorwaarde, de sluis moet wel bemand zijn ! 🙂 Vier km verder mond deze rivier La Vilaine uit in de Atlantische oceaan. 12km ten oosten van mijn dorp, ben je al in het departement Loire Atlantique. Heel de kuststrook 35 km ten oosten en 35km ten westen van mijn dorp volledig beschermd gebied. Geen appartementsgebouwen of handelszaken langs de kuststrook alleen natuur. Ongeveer 15km van mijn dorp wel al in het departement Loire Atlantique, een heel groot natuurpark met buiten het park de zoutpannen van de stad Guérande. Arzal met zijn omgeving mijn paradijs op aarde. Dat ik hier super gelukkig ben zal jullie al zeker wel opgevallen zijn. Terug naar België nooit zelfs nie de dag dat ik het tijdelijke voor het eeuwige dien in te ruilen. Dit laatste al geregeld en betaald maar dat laatste is wel iets voor na mijn 101ste verjaardag hé, later mag ook. 🙂 Om te besluiten, mijn gezondheid ! Op de korte tijd dat ik hier woon, ben ik van vier soorten medicatie vanaf en tegen juli valt er nog een vijfde medicatie weg ! 🙂 Zo, dat is tot nu toe mijn verhaal, mijn avontuur in Frankrijk. ! Ik wil nog eens benadrukken dat ik jullie avontuur heel moedig vind, daar is mijn avontuur niets tegen. Ik wens u allen het allerbeste toe niet alleen voor 2017 maar ook voor de vele jaren na 2017 die zich zullen aandienen ! Groetjes uit Arzal – Bretagne vanwege mij Herman eveneens een vriend van de familie Koen, Katrien en Zonne ! 😉

  3. Via google jouw blog toevallig gevonden en in 1 ruk helemaal gelezen! Wat schrijf je mooi! Wij plannen binnen een jaartje in Normandië te gaan wonen waar we 10 jaar geleden een huis en vervallen schuur gekocht hebben. Nu zijn we de schuur aan het renoveren om daar in te gaan wonen. Het plan is dan het huis te verhuren als gite, maar eerst zullen we er zelf gaan wonen want de schuur, daar is nog veeeeel werk aan. En geregeld krijg ik twijfels, met ons geld dat ongeveer op is terwijl de verbouwing nog lang niet klaar is. Mijn ouders die een dag ouder worden en hun kleinkind niet willen missen. En twijfels of we daar werk zullen vinden? Of we wel goed gaan integreren? Want op die 10 jaar kennen we niet zo veel mensen, gewoon onze buren daar en hun vrienden. Maar wellicht zal onze dochter (nu 4 jaar) dat wel makkelijker maken, dat integreren van ons, via school enzo… En iedere keer als we daar zijn dan loopt mijn hart weer over, ja, hier moet ik zijn denk ik dan. Gezonde lucht, natuur, mooie rustige weggetjes… Enfin, ik herken wel wat in je blog. Benieuwd naar het vervolg! Nog veel courage met de bouw en de koekjes!

  4. Hemels! Ik wil niet wachten tot mijn pension om de stap te wagen waar mijn ouders altijd van gedroomd hebben. Ik ben momenteel heel wat opzoekingswerk aan het verrichten. Ik ben op zoek naar een bestaand huis, hoeve,… in de Ardêche zodat we deze kunnen opknappen en verhuren aan vakantiegangers. Ik weet alleen neit waar te beginnen! Ga ik eerst naar de bank alvorens te jagen op immowebsites of is het beter om zoals jullie zelf op zoek te gaan ter plekke? Bedankt om jullie avontuur met ons te delen!

Leave a Reply to Mona Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.