Maar aan alle mooie sprookjes komt een einde…
Het gebrek aan comfort begint me steeds meer tegen de borst te stoten. Ik mag dan wel ‘de hippie in mezelf ontdekt hebben’, er zijn grenzen. Als het weken na mekaar regent, is er aan het samenleven op zes vierkante meter totaal geen romantiek meer verbonden. Ik ben de modder, de natte en muffe kleren spuugzat. De baguettes en 3 minuten pasta’s komen mijn strot uit. Ik moet kokhalzen bij de zoveelste vuile toilet en douche. Ik zeg het u, enkele maanden verder staat het huilen me zeer veel nader dan het gelukzalig oeverloos lachen van in ‘t begin. Ik wil mezelf nog eens langdurig in een kokend heet bad te weken leggen om al dat vuil vanonder mijn nagels te krijgen. Ik wil wasjes kunnen draaien die je kan drogen en die fris ruiken. Ik wil languit in een sofa liggen en wat zappen terwijl er ondertussen een super ingewikkeld ovengerecht staat te garen dat ik klaargemaakt hebt in een ruime keuken met al mijn keukenspullen bij de hand. Damn, zo snel stap je dus niet uit de maatschappij en leer je luxe en comfort af.
En nog iets: na verloop van tijd begint dat nietsdoen ook maar te vervelen hoor. Ge wilt er terug invliegen, iets ondernemen, iets doen. Dus we voeren het tempo op en gaan koortsachtig op zoek naar ‘een huis’. Maar Frankrijk is oneindig groot en eindeloos gevarieerd. Na maanden kriskras dit land doorkruist te hebben beseffen we dat we keuzes zullen moeten maken, regio’s afbakenen. Wat willen we: zee, platte land, bergen? Een leven in een stad, in een dorp of in the middle of nowhere? Willen we een verlaten boerderij weer in ere herstellen? Een ruïne heropbouwen? Wonen in een yourt? Zelf iets bouwen? We ontmoeten zoveel mensen en evenveel verschillende levensstijlen passeren de revue. Teveel keuze mogelijkheden werken verlammend en soms vrees je voor altijd rond te zullen dolen.
En dan die eeuwige verkooptrucs van makelaars en consoorten die je moet doorprikken. Die maken het er zeker niet makkelijker op. We bezoeken prachtige verlaten gehuchtjes met zoveel mogelijkheden. Maar na wat uitgebreider onderzoek blijkt er geen water te zijn. En geen water, geen leven en dat verklaart ook meteen de leegloop. Of wat omschreven wordt als ‘een oude boerderij met potentieel’ blijkt een krot van een oude schapenstal te zijn waar er niet alleen ranzig veel geld voor wordt gevraagd maar waar je ook niet mag wonen. Of je arriveert aan een prachtige stenen huisje maar die diepe afgrond of die gigantische gsm mast net ernaast staan uiteraard strategisch niet op de foto. De makelaar probeert nog: ‘het is een radio mast’ maar als je hem je gsm met vijf blokjes laat zien terwijl je nergens anders ontvangst hebt, zwijgt hij snel. En dan al die oeverloze burenruzies over kleine stukjes land, toegangswegen, water of een oude kastanjeboom. In zo’n wespennest wil je je niet begeven ook al zegt een makelaar: ‘maar dat lossen we wel op hoor.’ Keer op keer lijkt er wel iets aan de hand.
Op een avond blikken we samen terug op de afgelopen maanden. En plots valt het op dat er één plek is die er meteen uitspringt. Waar we vanaf het begin overweldigd waren door de schoonheid en de ongereptheid van de natuur. Waar er om de twee meter een ‘million dollar view’ is. Waar er lieve mensen wonen. Een plek waar we toch wel een ‘coup de foudre’ voelden. En hadden we nu niet afgesproken dat we onze buik zouden laten spreken in tegenstelling tot ons hoofd? En is het ook geen signaal uit de hondenhemel dat onze stokoude straathond Youppi daar de geest heeft gegeven en er begraven ligt onder een grote kersenboom? Dromerig denken we: ‘Youppi wilde er voor altijd blijven, misschien moeten we hem maar vervoegen daar.’ Dus sturen we de caravan weer richting Nozières, een pietluttig klein dorpje op zo’n 1000 meter hoogte in de Ardèche. En we draaien alles om: we gaan niet op zoek naar een huis, maar zoeken eerst een plek waar we willen wonen. En dan zien we wel weer verder. En op hoop van goede zege trekken we weer hoog de bergen in.
Zoals verschenen in Charlie 2014.