Feestvarkens en boudins

En dan ben ik jarig. En mijn telling is ergens blijven steken op 35 lengtes al is het ondertussen al heel wat meer vermoed ik. Niet dat het me echt wat kan schelen maar op zijn Freudiaans blijkbaar wel.

En ik wacht op een telefoontje dat nooit zal komen. Papa was altijd één van de eersten om te bellen. En dan zat je daar wat te gniffelen en te blozen aan de telefoon door al die lieve woorden. En dan kon je dag niet meer stuk want je was dan sowieso al dé prinses van de dag.

Gelukkig werden er door vele attente mensen wat pleisterkes geplakt op die wonde waarvoor nogmaals hartelijk dank.

En ik gaf een groot feest voor alle mensen die ons hier zo met open armen hebben ontvangen, vrienden van diverse  pluimage als ik ze zo bijeen zag. En man wat is er daar gegeten en gedronken. Bourgondische taferelen.  Als ik vertel dat enkele oude  elpee’s van Madonna en Michael Jackson ons zodanig in vervoering brachten dat we, als een bende zestienjarigen, luidkeels meezongen en rondsprongen en onze beste Jackson’s moves tentoonspreidden, zegt dat voldoende zeker?

En net bekomen van het ene weekend werd dit vervolgd in het tweede weekend toen we met open armen werden ontvangen bij Chris en Francis, daar waar de lente reeds te voelen is. En Chris die toverde daar het ene smakelijke gerecht na het andere op tafel. Kazen, confituren en andere geheime recepten werden gedegusteerd en met ronde buik goed bevonden. Chris is wat ze noemen een ‘keukenprinses, pur sang’ waarbij je een week zou willen meekoken om al die tips en weetjes en trucjes ook onder de knie te krijgen. En Francis laat vol trots zijn Chataigneraie zien die hij terug in ere probeert te herstellen en waar hij zoveel over kan vertellen. En als ge als 70 jarige nog met bomen op uw rug zeult dan kan ik daar alleen maar met heel veel bewondering naar kijken. Fons neemt afscheid met de woorden dat hij zeker nog eens terug wilt komen naar dit ‘zes sterren hotel’ en wie Fons kent, weet hoe zuinig hij is met complimenten.

En dan nog even binnenspringen bij Dries en Tine van La Ferme de Gaston en dat blijken dus echt zulke toffe mensen te zijn als ze op hun blog uitschijnen. En wat hebben we onze ogen uitgekeken op hun prachtige bio varkensboerderij met al die schoon beesten. En we dachten dat we ook schapen zagen maar dat bleken Hongaarse varkens met lang haar te zijn. Maar wat maakt dat ook uit, alles werd geknuffeld en geaaid. En wat hebben we weer veel bijgeleerd over de boerenstiel en nog maar eens beseft wat voor zwaar werk dat dat is. En wat wonen zij in een prachtig peperkoeken huiske met een gigantisch laurierbos voor de deur.

En ook hier een koffietje met een stukje appeltaart op het terras in de zon. En wat doet dat deugd na al die weken van regen en regen en nog eens regen. Pffff wij dachten dat we hier beter af zouden zijn dan in België maar met al die klimatologische veranderingen weet je het nergens meer zeker.

En wij rijden naar huis met overvolle buikjes en een hoofd vol met inspiratie en een hart vol bewondering. Want echt, hoe knap is dat niet al die verschillende mensen en van alle leeftijden die zo maar naar het ‘beloofde land’ trekken en daar van nul beginnen. En al dat gewroet en soms al die twijfels en het ‘niet meer zien zitten’ is ook zo herkenbaar.

En afgelopen weekend sloeg de sneeuw en koude weer toe. Net nu we bloedworsten zouden draaien voor de kerk ten voordele van de school. En Bert stond daar gedrenkt in varkensbloed met enkele mannen wat flauwe moppen te verkopen in het schoolkeukentje dat helemaal rood gekleurd was. Buiten verwarmden de mensen zich aan een vuurke en de vin chaud. Ik sloop met een onderkoeld Gustje de kerk in om naar het orgelconcert te luisteren. En ik voelde me ineens zo dicht bij papa. Alsof een kerk dan toch zo’n tussenstuk is tussen de aarde en de hemel. En ik zat daar wat geëmotioneerd te luisteren naar die prachtige muziek en dicht bij papa te wezen met Gust tegen me aangedrukt terwijl mannen met bebloede onderarmen binnen en buiten liepen en kinderen warm ingepakt tussen de kerkstoelen op de grond speelden. En ik dacht: al die emoties op zo’n paar vierkante meters, dat kan echt alleen maar in Nozières.

10 replies on “ Feestvarkens en boudins ”
  1. mo how, dat gaat hier (oa) over ons. Zo leutig! En ge weetet hé, wij komen binnekort wel eens van jullie uitzicht en dorpssfeer genieten. Want daar zijn wij dan weer jaloers op. Bloedworst, oooh zalig, dat is lang geleden dat we dàt gegeten hebben (ondanks dat we varkens hebben ja)….

    doeeeeeiiiii
    (heeft Gust zijn vleesjes dan ook al opgeboefd? moeten we een nieuwe lading meebrengen)

  2. Langskomen moeten jullie zeker doen!!!! Die vlezekes zijn allang op, wat had je gedacht?! Suuuuuper lekker trouwens! Dus breng zeker wat worst mee en 750 balen lavendelstro 🙂 Zoen!

  3. Dat is weer prachtig geschreven Swaane, het doet wegdromen… is daar nog een stukje grond te koop? 🙂
    En meevoelen… die speciale momenten dat je je paps dicht bij jou voelt.
    Kus!

  4. jullie zitten blijkbaar inderdaad bij een superleuk dorpje! Dat is boffen en misschien niet zo evident in Frankrijk? Wij zijn alvast onze krokusvakantie aan het plannen…. en het zit zoals gewoonlijk al vrij vol: eerst een dag of 5 skiën met de kindjes hier in de buurt (1-5 maart of zo), dan richting… Nozières (als dat jullie uitkomt), dan huisje bekijken in Chalencon (uurtje zuidwaards), dan misschien effe Tine en Dries bezoeken (als ze dat OK vinden) en dan op zaterdag 15maart een bezoekje aan Hameau des Buis…

      1. Ooops, sorry dat we niet eerder van ons lieten horen. We hebben namelijk onze hele paasvakantietrip moeten annuleren omdat ik zware griep kreeg… Superjammer, maar het is niet anders. Ook ons bezoekje aan Hameau des Buis ietsje ten zuiden van jullie kon dus niet doorgaan. Gaat alles anders goed van start met de bouw? Hopelijk wel! groetjes uit Massat!

        1. Dag Bart, geen probleem. Ben je genezen? Hier volop gestart met de bouw en de biscuiterie. Heel druk maar ook heel leuk. Hopelijk zien we elkaar een volgende keer? Groetjes!

  5. Zo zijn we weer helemaal bij met deze maandelijkse (of toch zo veel mogelijk) emo-krant. Een traan en een lach verwondering en bij dat je daar toch een normaal vriendenkring opgebouwd hebt. Mooie, avontuurlijke, beestig goed verhaal dat natuurlijk de “ups en de downs” goed in kaart brengt. Dank je voor het delen Swaane en dikke knuffel aan iedereen van Omaatje Annie (ik denk dat Opa dierentuin daar wel bij dat bloedig-beestig feest bij was)

Leave a Reply to bart Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.