Verjaardagdrama’s en katten braakballen

Mijn drie jongens zijn allemaal geboren in de lente. Ze hadden allemaal hun vooropgestelde datum maar natuurlijk heeft geen één van de drie zich hieraan gehouden. Fons zou geboren worden op 12 april, de dag dat Bert en ik net één jaar samen zouden zijn. Dat vonden wij zo fantastisch en nogmaals een teken dat de komst van dit kleine wormpje, ook al was hij er zo snel, geschreven stond in de sterren. Maar Fons besliste als een echte ram om zich drie weken eerder al een weg naar buiten te wringen. Net ‘rijp’ genoeg om  thuis te mogen bevallen.

Jules was uitgerekend voor 10 maart maar dacht er niet aan om naar buiten te komen. Bijna 10 dagen extra tijd heeft hij genomen al had ik alles, maar werkelijk alles, geprobeerd om hem er eerder uit te krijgen. Zo beu was ik het. Uiteindelijk deed de ‘wonderolie’ ricinusolie zijn werk of was het gewoon Jules die er klaar voor was? Hij is letterlijk op eigen kracht uit mij gekropen. Van de vroedvrouw mocht ik de laatste momenten niet meer persen omdat hij zelf zo ijverig bezig was en hij zwom als een echte vis het badwater in en ik was zo verschoten dat het even duurde voor ik hem uit het water tilde.

En Gust werd ook weer verwacht op 12 april! Het deed de gynaecoloog aan ons de vraag stellen of wij maar één keer per jaar vrijen en dan nog wel op één bepaalde dag ofzo?De vroedvrouw zou een sabbatical nemen en had nog 3 bevallingen te doen waaronder eentje van een goede vriendin. En ok, we lagen allemaal wat dicht bij elkaar, zo was mijn vriendin één dag voor mij uitgerekend, maar ja, hoeveel kinderen  volgen die vooropgestelde data? Op 12 april begint het te rommelen in mijn buik. ‘Toch eentje die zich wat aan de afspraak houd’ zeg ik nog tegen mezelf. Ik bel naar mijn vriendin die zegt dat er bij haar nog niets beweegt en ze zegt: ‘Begin jij maar eerst, we bellen elkaar morgen!’. Maar er moet iets in de lucht gehangen hebben want die nacht zijn de drie hoogzwangere vrouwen allemaal aan het persen geslagen. De vroedvrouw wist niet meer waar ze eerst naartoe moest rennen. Een collega van haar was net op tijd bij ons om Gust nog mee geboren te zien worden, de twee andere vrouwen hebben het alleen gedaan zonder enig probleem. En zo werd Gust in een stormachtige nacht geboren tussen twee meisjes in, Roosje en Linde.

Gelukkig zijn de verjaardagen die daarop volgden nooit meer vermengd geweest met de pijn en wanhoop die aan de bevallingen waren verbonden. Er is een zekere onvrede bij Fons dat Jules 5 dagen eerder verjaart dan hij, het volgt niet de logische volgorde van ‘de oudste eerst’. Dit jaar stond Jules ‘s morgens 18 maart op en wist me meteen de vertellen dat hij voelde dat hij afgelopen nacht gegroeid was: ‘kijk maar mama hoe groot ik ben geworden vannacht!’. Een eerste kadootje bij het ontbijt was geen succes. Van oma kreeg hij een camouflagenet maar hij begreep maar niet voor wat dat diende. Bert probeerde het uitgebreid te demonsteren door op de grond in een bolletje te gaan liggen met het net over hem waarop Jules teleurgesteld zei: ‘maar ik zie jou nog steeds hoor!’…

Fons was blij dat zijn verjaardag op een zaterdag viel en dat er dus op school niet gezongen zou worden voor hem. Zo in de kijker staan is voor hem een verchrikkelijke ervaring. De volgende dag hadden ze de halve school uitgenodigd, zo’n 16 kinderen, en kregen we weer dezelfde taferelen te zien zoals elk jaar: Fons met veel teveel verwachtingen die heel boos wordt, wegloopt en roept ‘dat het de slechtste verjaardag ooit is!’. Er is altijd een eind goed, al goed waarop de rust weerkeert maar het patroon van emotionele uitbarstingen op het verjaardagsfeestje blijken een vaste waarde te worden. Vorig jaar zat hij heel de tijd onder tafel en hebben we dan maar zonder hem gezongen en kaarsjes uitgeblazen.

En dat de lente in zicht is merken we niet alleen aan alle jarige jongetjes maar ook aan de braakballen van de katten. Tijdens de winter kregen we halfverteerde muizen geserveerd maar het gamma breidt zich nu uit: tegenwoordig herkennen we er ook kleine vogeltjes en salamanders in… Een mens leert zo’n dingen dus interessant vinden en komt tot de bevinding dat zo’n braakbal de perfecte barometer is die ons in staat stelt te bemerken dat er vanalles beweegt en uit zijn winterslaap komt in de natuur.

Op een verloren zondagochtend bekijken we samen met de jongens de documentaire ‘Cave of Forgotten Dreams’ over rotsschilderingen van 32 000 jaar oud die zijn teruggevonden in een grote grot in zuid Ardèche. Prachtige en inspirerende beelden en we kunnen zien dat er hier vroeger ook heel andere dieren leefden. Fons vindt wel ‘dat die Amerikaan in de documentaire heel slecht Engels praat’. Ik vertel hem dat het een Fransman is die Engels spreekt… De jongens besluiten plechtig dat het hier vol met dino’s moet gezeten hebben en vertellen over een groot bot dat ze bij de boerderij van Eli hebben gevonden. Dat is zeker van één van die dinosaurussen. Morgen gaan ze terug om de dinosaurus op te graven!

3 replies on “ Verjaardagdrama’s en katten braakballen ”
  1. Swaane

    Altijd leuk om je blog te lezen, het toont aan dat geluk vaak in de kleine dingen zit, genieten van alledaagse maar oh toch zo mooie momenten.
    en onze zonen zijn blijkbaar op dezelfde dag geboren (18 maart), maar dan wel met een paar jaartjes verschil.

    Nog veel plezier

    Tiffany

Leave a Reply to Swaane Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.