Swaane Lauwaert

Soms zijn meisjes de beste pleister op je hart. Roosje, Rosita, Roosie, Roos. Het stond in de sterren geschreven dat ze onlosmakend met ons gezin verbonden zou zijn. Twee vriendinnen die in dezelfde nacht bevallen. Twee baby’tjes die, na maanden duisternis, bijna op hetzelfde moment voor ’t eerst hun oogjes openen en hun longen vullen

Rouwen gaat druppelsgewijs. Af en toe sijpelt er iets binnen: ‘ik ga nooit meer een telefoontje krijgen van mijn schoonmoeder’, ‘we gaan haar nooit meer bezoeken’, we moeten niet meer vragen hoe ze zich voelt. Na zo’n heftige periode voel je je soms een gewond dier. Je voelt je fysiek uitgeput maar tegelijk staan alle

Als ik dit schrijf zit ik op de trein naar België voor de begrafenis van mijn schoonmoeder. Over enkele uren zal ik Bert voor ‘t eerst in mijn armen sluiten sinds zijn moeder een week geleden stierf en hij een wees werd. Toen ik weer naar Frankrijk vertrok met de jongens leefde zijn moeder nog.

Er is de onrust voor de aanstormende dood, er is de rust van een diepe sedatie, en dan toch ineens het gemak waarmee een laatste adem wordt uitgeblazen. Zo tussen het gewassen en verzorgd worden door, laat je los. Bij aankomst in het ziekenhuis maakt de rusteloosheid even plaats voor tranen van herkenning: ‘Bertje, ik

Er zijn weinig momenten waarop je duidelijk voelt dat het idee van controle te hebben over het leven een illusie is, maar twee duidelijke voorbeelden daarvan zijn: ter wereld komen en deze weer verlaten. Twee momenten die ook onlosmakend met elkaar verbonden zijn. Want vanaf je geboren wordt, ligt ook meteen vast dat je ooit

Sommige gevoelens zijn zo groot en intens dat ze heel lang nazinderen in je lijf. Toen mijn vader stierf hield ik zijn rechtervoet vast. Mijn vader heeft 6 kinderen en een echtgenote dus we klampten ons allemaal vast aan een stukje papa dat nog niet gekoesterd werd. Het gevoel ‘NOOIT MEER’ viel als een betonblok

Elke ouder begint met een zekere naïviteit aan het opvoeden van zijn kind. Zo zouden wij wel eens laten zien dat kinderen zonder snoep en koekjes op te voeden zijn. Ik keek nauwgezet toe hoe de oudste geen geraffineerde suiker binnenkreeg. Rozijnen als snoepjes, dat kreeg hij. En een rijstwafel met een vleugje honing is

Ik ben zelden zo jaloers geweest op een slak als tijdens het afgelopen weekend toen wij dozen, meubilair, kinderen en dieren moesten verschepen naar onze nieuwe woonst. Hoe heerlijk moet het niet zijn als je je hebben en houden altijd bij de hand hebt en er dus geen uitputtingsslag aan vooraf gaat als je beslist

Ooit hoorde ik Bert aan vrienden vertellen dat hij zo’n rustig en georganiseerd leven had tot de dag dat ik in zijn leven verscheen. Dat ik bij hem introk met een grote rugzak die ik in een hoek op de grond zwierde, openritste en dat sindsdien al mijn kleren rond het bed verspreid liggen, zijn

Ooit vroeg één van de jongens: mama, waarom geeft papa jou geen rode roos? Omdat ik niet meteen een preek wilde afsteken tegen een vijfjarige over commercie en kapitalisme; over liefde die je elke dag viert zei ik: jullie zijn mijn Valentijntjes en het enige wat ik wil is een foto van jullie. En zo

Er wordt wel eens smalend gezegd van mannen dat als ze ziek zijn, het net baby’s zijn. Ik moet toegeven dat ik daar ook al eens instemmend om gegrinnikt heb maar ik vind dat het tijd is om de zaken recht te trekken. Als er iemand aan regressie lijdt tijdens het ziek zijn dan ben

Pas als hij één meter van de auto verwijderd is en bijna gaat instappen ontrolt de onderdrukte glimlach zich op zijn gelaat. Maar heel de wandeling over het schoolplein laat hij niet in zijn kaarten kijken. Rechte rug, strakke blik vooruit en lippen stijf opeen is de universele houding voor jongeren die aan hun leeftijdsgenoten